Op het Russisch Ereveld in Leusden, bij Amersfoort bevinden zich de graven van Russische soldaten.

Op het ereveld liggen ook de stoffelijke resten van een aantal voormalige dwangarbeiders. Eén van hen is een Russisch meisje dat overleed in Maasniel Het meisje werd ‘na werkweigering' door de Duitsers in oktober 1944 (exacte datum???) gefusilleerd en in Maasniel, Blankwater, bij grenspaal 411 aan de Nederlands-Duitse grens begraven. Haar stoffelijke overschot werd op last van de burgemeester van Maasniel op 2 april 1946 herbegraven op het rooms-katholieke kerkhof Asenray. Op 11 mei 1948 werden haar stoffelijke resten opgegraven en een dag later bijgezet op het Russisch Ereveld in Leusden, rij 9, grafnummer 811.

Wie weet meer over dit meisje of over haar lafhartige executie.

mail ons: neel@maasniel.nl

Naar aanleiding van een oproep in Dagblad de Limburger kwamen onderstaande reacties

'Meisje van Maasniel geen Russische'
Wie kent het meisje van Maasniel? Die vraag stelden we eind vorig jaar op de pagina Spoorloos.

De Russische dwangarbeidster zou in oktober 1944 bij Maasniel gefusilleerd zijn . Maar wás ze wel Russisch en werd ze wel gefusilleerd?
,,Nee, absoluut niet'', verzekert Jan Jaspar uit Boukoul. De inmiddels 80-jarige Jaspar herinnert zich nog het graf van het meisje, vlakbij grenspaal 411. Net zoals onze gegevens aantonen. ,,Maar ze was een Poolse en is niet doodgeschoten'', drukt hij ons nogmaals op het hart. Hij is er, net als zijn vrouw, pertinent zeker van dat bij het gebied Blankwater, Poolse dwangarbeidsters hebben gewerkt. Met als taak het spannen van prikkeldraad om de geallieerden tegen te houden. De Russische meisjes zijn volgens hem in een ander grensgebied tussen Roermond en Duitsland werkzaam geweest.
Jaspar blikt terug naar die dag in oktober 1944 dat hij op zijn land, vlakbij grenspaal 411, loopt en even verderop een graf opmerkt. Nieuwsgierig als hij is, spreekt hij in gebrekkig Pools en Duits de Poolse meisjes daarop aan. De Duitse bewaker, die erbij staat, laat Jaspar zijn gang gaan. ,,Erschossen?'', vraagt hij hen. De meisjes antwoorden negatief op de vraag en leggen uit dat het meisje ziek was en gestorven is. ,,De meisjes hadden stokjes met draden vastgemaakt in de vorm van een kruis en op haar graf gezet'', vertelt hij verder over het graf.
Het toeval wil dat twee jaar later Jaspars vader erbij is geweest toen haar stoffelijk overschot is opgegraven voor verplaatsing naar de begraafplaats in Asenray. ,,Hij heeft me verteld dat ze in stro was gewikkeld. Naast haar in het graf lag haar handtas, met daarin een kammetje en een veldbestek.''
De naam en het uiterlijk van het volgens hem destijds 20-jarige meisje moet hij schuldig blijven. Of de naam ooit nog boven water komt, betwijfelt hij. ,,Zestig jaar is een hele tijd. Bovendien hebben ze voortdurend verkeerd gezocht. Het was geen Russische'', besluit hij.
Naast Jaspar hebben ook Henk Cox uit Asenray en Jeu Hendrickx uit Boukoul gereageerd op onze zoekactie. Bij Henk Cox' moeder sliepen Russische meisjes in de schuur. Eén van hen, volgens Cox een onderwijzeres van beroep, is op een gegeven moment zo depressief geworden dat ze 's morgens niet meer haar bed uit kwam. ,,Ze bleef zelfs in haar ontlasting liggen'', vertelt hij. ,,Na een week hebben de Duitsers haar meegenomen naar de grens en doodgeschoten.''
Jeu Hendrickx vermoedt dat het meisje is doodgeschoten als 'voorbeeld'. De meisjes stalen immers tijdens het werk aardappels op de nabijgelegen aardappelvelden. De Duitsers kunnen dat volgens hem als werkonderbreking hebben gezien en hebben mogelijk een voorbeeld willen stellen met de fusillade. Ook zij kennen de naam van 'het meisje van Maasniel' niet
bron: Dagblad de Limburger maandag 14 maart 2005