Maasniel, 12 juni 1946

Beste William,

U zult ongetwijfeld verrast zijn als u deze brief ontvangt. Misschien kunt u zich de schrijver van deze brief niet herinneren. Ik zal proberen uw geheugen op te frissen.
We gaan een paar jaar terug in de tijd.
Als ik het me goed herinner werd uw vliegtuig in 1943/1944 boven Noord-Brabant, een provincie in Nederland, neergeschoten. U had geluk dat u met de parachute kon ontsnappen. U werd geholpen door leden van het Nederlands verzet en uiteindelijk arriveerde u met uw vriend Frank Killarney in een klein dorp in de provincie Limburg in het zuiden van Nederland.
Het dorp heeft de naam Maasniel en ligt bij de rivier de Maas en bevindt zich tussen de Belgische en Duitse grens. De dichtst bijzijnde stad is Roermond.
Op een dag vroeg de commandant van onze organisatie mij of ik een onderduikadres had voor twee Amerikaanse piloten. Goede vrienden van mij waren onmiddellijk bereid mij te helpen en zo kwam u terecht bij mijn buren, de heer en mevrouw Pollaert. De heer Pollaert was een drukker, zoals u misschien herinnert. Ik denk dat zij heel oprecht en gastvrij ten aanzien van jullie zijn geweest, jullie verbleven er veertien dagen alvorens jullie naar België gingen.
Misschien herinnert u zich mij nu, of niet?
Ik was een leraar en u noemde mij Gerald. Ik herinner mij dat we vaak interessante gespreken met u en uw vriend hadden en dat ik jullie de Nederlandse taal onderwees!! Ik heb nog steeds de brief die u schreef voor uw vertrek. Het speet mij dat ik op de avond van uw vertrek niet in het dorp was. Ik kon u en uw vriend geen gedag zeggen. Er was afgesproken dat de woorden “the Moon is Yellow” (de maan is geel) zou worden uitzenden als u goed en wel Engeland bereikt had. Wij luisterden vaak naar de radio, echter zonder succes. Ik zou het op prijs stellen om van u te horen hoe uw "vakantie" was en hoe het nu met u gaat. Als u wat tijd heeft, schrijf me dan over uw avonturen.
Mijn vriend Pollaert de drukker had geen geluk. Hij leed een droevig verlies. In Januari 1945, toen de Engelsen aan de andere kant van de rivier de Maas lagen, ons dorp was nog steeds bezet door die verdomde Duitsers, regende het iedere dag granaten op ons dorp. Op een dag stak dappere mevrouw Pollaert de straat over en werd geraakt door een granaat, ze was op slag dood.
Ik was niet in het dorp toen dit gebeurde. Na de bevrijding van ons land vertelde meneer Pollaert mij bij onze eerste ontmoeting het verhaal. Ik had grote moeite om meneer Pollaert te herkennen, hij was een andere kerel; zijn goede humeur was verdwenen en hij was een oude man geworden. Hij woont nu bij zijn moeder op de Kapellerlaan 217 Roermond. Een paar dagen geleden trof ik hem, en hij doet u zijn beste wensen toekomen.
We zijn blij bevrijd te zijn, we hadden slechte tijden onder de Duitse bezetting.
In juli 1944 werd mijn oudste broer gearresteerd door de Duitsers en afgevoerd naar een concentratiekamp in Duitsland. In mei 1945 werd hij bevrijd door Amerikaanse troepen en hij verkeert nu in goede gezondheid.
In september 1944 werd een deel van Limburg en Noord-Brabant bevrijd. In november 1944 werd ik in Roemond door de Gestapo opgepakt. Met hulp van kameraden kon ik uit de gevangenis ontsnappen. Na mijn redding ben ik gevlucht en gelukkig bereikte ik m'n bevrijde landgenoten. Daarna heb ik me aangesloten bij de C.J.C. en werkte als tolk. Het was interessant werk!
In maart 1945 werd Maasniel en Roermond bevrijd en keerde ik naar huis terug. Ik trof niemand in ons huis aan. Het huis zelf was zwaar beschadigd en mijn familie, m'n ouders, broers en zusters en hun kinderen moesten van de gehate Duitsers gedwongen naar het noorden van Nederland evacueren.
Uiteindelijk werd ons hele land bevrijd in mei 1945 en ging ik onmiddellijk op pad om m'n familie te zoeken. Na twee dagen zoeken vond ik m'n ouders in het uiterste noorden van Nederland, u kunt zich wel voorstellen hoe blij ik was toen ik ze in redelijk goede gezondheid weer terug zag. Met behulp van Amerikaanse vrienden bracht ik ze naar huis en daar was een heleboel werk te doen. Twee maanden later gaf ik m'n baan op en begon weer als leraar.
Vorige week vond ik een notitieboekje in het klaslokaal waarin ik de namen van Amerikaanse en Engelse piloten en Franse krijgsgevangen had genoteerd die we geholpen hadden. Op deze wijze vond ik uw adres. In naam van m'n vrienden bedank ik u en uw kameraden voor de bevrijding van ons kleine dierbare land. We zullen onze Amerikaanse vrienden nooit vergeten.

Ik wens u veel geluk.

Hoogachtend Gerald

 

Gerald Gorris
Raadhuisstraat 14
Maasniel (l) Holland

foto van Gerard (Sjra) Gorris