Memoires van Bernardus, Antonius, Johannes Lecluse door Armand Lecluse

De gehele familie stond rond z'n sterfbed met grootvader aan het voeteneinde. Vader wist, dat z'n tijd gekomen was; praten kon hij niet meer; hij gaf ons allen nog één voor één de hand en keek ons droevig en weemoedig aan; die blik vergeet ik nooit. Hij ging daarna snel achteruit; amper 46 jaar, hetgeen eigenlijk de fleur van z'n leven moest zijn, gaf hij omstreeks 12 uur 's middags 'n snik, z'n ogen braken en sloten zich voor eeuwig. Onbeschrijfelijk hoe pijn me dat teen deed. Nadien hebben 2 nonnen vader afgelegd en opgebaard beneden in de achterkamer; z'n hoofdkussen en lakens hadden ze versierd met toefjes conifeer en rode roosjes. En zo is hij dan toch tot z'n dood in Azenraay gebleven, in het dorpje, dat hij eigenlijk niet had willen verlaten, dat hem in en in lief was en waar hij 21 jaar vol energie had gewerkt, waar hij alle mensen kende en waarvan hij er zo velen dikwijls met raad en daad had bijgestaan in prettige zoals in moeilijke tijden, in vrede en oorlog (1914-1918); waar hij de jeugd had opgevoed en opgeleid en waar. van er enkele het heel ver hadden gebracht in de maatschappij en waar hij dan ook trots op was.
Woensdag 19 november 1924 , 't was 'n witte winterse dag, hebben ze vader onder grote belangstelling van dorpsgenoten en vele vrienden en kennissen uit de verre omtrek, ter ruste gelegd op het rooms katholieke kerkhof te Maasniel (in Azenraay was er toen nog geen). Velen konden hun emotie's niet bedwingen.

Toen men de kist langzaam in het graf liet zinken klepperde in de verte 't klokje van het kerkje van z'n dorpje Azenraay als laatste groet.
Terwijl we daar afscheid namen vielen dikke sneeuwvlokken en ze verdoezelden z'n pas gedolven graf. Dit graf ligt en nu, na zestig jaar, nog steeds en zal er blijven tot 't jaar 2023 in volgende eeuw. Nog steeds praten de mensen uit die streek vol respect over hem en leeft hij nog steeds in hun herinnering voort. Nog verleden week 6 december 1984 kreeg ik in Weert 'n kraut toegestopt, waarin zijn naam nog gememoreerd werd als stichter van 't Rectoraat Azenraay (zie volgend blad), welk werk hij in 2 jaar tijd, met vereende krachten, financieel wist te realiseren. Z'n naam zal als 'n parel genoemd blijven in de kroniek van Azenraay.
Voor z'n vrouw en kinderen was 't 'n goede man en en zorgzame vader, die tot 't einde zijner krachten, voor ons allen heeft gesjouwd en gewerkt, die ons een keurige opvoeding en opleiding verstrekte. We hebben hem heel heel lang erg gemist en hij is in onze gedachten blijven voortleven.
Ik ben blij, dat ik dit alles in dit schrijven nog even heb kunnen memoreren in dankbare herinnering aan die goede en fijne man, die ik VADER heb mogen noemen, doch die ik slechts zo kort heb moge bezitten.
Armand
Eindhoven, 12 december 1984.

Memoires van Bernardus, Antonius, Johannes Lecluse door Armand Lecluse