MAALBROEK
De huizen in Asenray lagen nogal verspreid. Een duidelijke kern was er nog niet.
Eerst in de achttiende eeuw kwamen er meerdere huizen bij aan de veestraat. Toen stonden hier ook al enkele huizen aan de rand van de Duyp. Naderhand verdwenen deze huisplaatsen weer. De belangrijkste reden hiervoor is misschien wel het ontbreken van voldoende akkergrond, waardoor sommigen hun heil elders zochten. Huizen kwamen leeg te staan en raakten in verval, vooral in dit deel van de gemeente. Daartegenover staat weer, dat tegelijkertijd nieuwe bewoning aan het Maalbroek werd getimmerd. Deze oude veengrond was in vroeger jaren afgegraven. In de 17e en 18e eeuw werd hier nog jarenlang turf gestoken voor de huisbrand. Dit had tot resultaat dat een lange strook moerasgrond achterbleef met meerdere waterpoelen. De naam Maalbroek slaat op de gronden die zich aan weerszijden van Lycopszdijck uitstrekten tot aan de landerijen van Gasthuishof, waar de broekbossen zich voortzetten tot aan Verkensdijk. De inwoners van Asenray hadden er hun kerkevoetpad, dat via de Spick naar Maasniel liep. Deze oude turfgrond werd geregeld beplant met hakhout, waar men tevens schapen kon laten weiden, zogauw de beplanting hoog genoeg was opgeschoten. De jonge aanplant werd door de gemeente sindsdien verpacht om te witsen 5). Rond 1770 werden hier zo'n dertig morgen tot akkerland gebroken. Deze nieuwe akkergrond kwam spoedig in handen van grootgrondbezitters. Het Cornelisbroek, ruim zeven bunders groot, werd eerst in 1938 ontgonnen, waardoor Gasthuishof met nieuw akkerland werd uitgebreid 6).
Zo waren enkele inwoners twee eeuwen daarvoor reeds druk doende aan de limietweg met Swalmen, om daar hun huis te timmeren op gemeentegrond. Ook Christiaen Janssen wilde in 1716 aan het Maalbroek op "eene ledighe waterachtige plaetse" de grond aanvullen en ophogen om daarop zijn woning te bouwen. Hij heeft nog mogen meemaken dat de "timmer" werd voltooid, maar kort daarop is de arme man gestorven. |
Eigen grondbezit 1786
In 1755 stonden er al zes huizen tussen de Mouthagen en het hofken van Wittenhorst. Tegen het einde van die eeuw was het aantal verdubbeld. Daarna vond hier geen opvallende bouwaktiviteit meer plaats. De percelen hadden in 1843 nog hun oorspronkelijke grootte tussen 20 en 30 are, bestaande uit huis, plaats en moestuin. |